Geschiedenis van de Mopshond
Geschiedenis van de Mopshond Hoewel niets helemaal zeker is, zijn er voldoende aanwijzingen die het aannemelijk maken dat de oorsprong van de Mopshond in China gezocht moet worden. In de tijd van de grote keizers, al voor het begin van onze jaartelling, hield men daar grote aantallen kortneuzige hondjes, waaronder de Lo Sze, de Ha - Pa. Vooral de Ha - Pa leek erg veel op de huidige Mopshond. Daarnaast vertoont de Mopshond veel overeenkomsten met de religieuze Chinese beeldjes, die in allerlei materiaalsoorten in vele huishoudens uitgestald werden. De keizerlijke hofhoudingen namen echter geen genoegen met deze imitaties; zij hadden de levende exemplaren. Het is dan ook te danken aan de bemoeienissen van keizerin dat het ras in China tot ongekende populariteit kwam in de hogere kringen.Aan het begin van de 17e eeuw ontstonden er steeds meer handelsbetrekkingen tussen de Westerse landen en China. De Hollandse zeevaarders brachten niet alleen zijde en prullaria mee terug; ook kleine, kortneuzige honden behoorden regelmatig tot de verhandelde goederen. Bij de adel en aan het Nederlandse hof verwierven deze aparte verschijningen binnen korte tijd heel wat faam. Iedereen van enige betekenis moest en zou een Mopshond bezitten, per slot van rekening was dit hondje iets heel anders dan wat men tot die tijd gewend was. Vanuit de bevoorrechte positie verspreidde de Mopshond zich langzamerhand over geheel Europa, maar altijd werd hij uitsluitend gehouden in goede kringen. Heel wat beroemde mensen hielden één of meer Mopsen. Koning Willem III en koning Lodewijk XV bijvoorbeeld Het was zelfs zo dat de Mops op een gegeven moment in Nederland het symbool werd van de Oranjegezinde. Maar niets was zo wispelturig als de adel en aan het einde van de 19e eeuw kwam aan de roem van de Mopshond een voortijdig einde. Het grappige hondje raakte uit de mode en moest het veld ruimen om plaats te maken voor de Pekinees, in die tijd de nieuwste rage op hondengebied. Tegen die tijd was China echter, door toedoen van de Engelsen, stukken toegankelijker geworden en werd het makkelijker de Mopshonden naar Europa te exporteren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het de Engelsen waren die het ras nieuw leven inbliezen en op die manier in de westerse wereld voor de ondergang hebben behoedt Terwijl de Engelsen hun uiterste best deden om het ras goed op de rails te brengen, bleef het in Nederland kwakkelen. Vreemd, daar ons land toch eigenlijk aan de bakermat van de verspreiding van de Mops door Europa heeft gestaan. Reeds in 1882 werd in Engeland de Pug Club opgericht. In Nederland duurde het echter nog tot ruim na de Tweede Wereldoorlog voordat er een serieuze start werd gemaakt met het fokken van de Mopshond. Dit leidde in 1957 tot het oprichten van, de Nederlandse vereniging van fokkers en liefhebbers van de Mopshond. De naam van de vereniging vormt een verwijzing naar het vroegere werk van de Mops in Italië. En hoewel de populariteit van de Mops nooit een echt hoge vlucht heeft genomen, mag dit unieke ras zich tegenwoordig toch verheugen in een behoorlijk schare van echte liefhebbers.